เรื่องที่ ๑๐ ภาษาไทย

ผมมาอยู่เมืองไทยเกือบ๒ปีแล้ว

ตอนที่ผมเพิ่งมาเมืองไทยผมไปเรียนภาษาไทยที่โรงเรียนทุกวัน

ผมหวังว่าอยากจะเรียนภาษาไทยจนกว่าจะสามารถอ่านหนังสือพิมพ์หรือเข้าใจข่าวที่นักข่าวพูดได้ด้วย

ผมคิดว่าถ้าอยู่เมืองไทยนานๆ ผมคงจะสามารถพูดภาษาไทยเก่งขึ้นได้แน่นอน

แต่ผมคิดผิดแล้ว ถ้าอยากพูดภาษาไทยเก่งขึ้นผมก็ต้องพยายามเรีอนภาษาไทย ต้องใช้เวลาในการเรียนด้วย

บางคนบอกว่าภาษาไทยไม่ค่อยยาก แต่สําหรับผมภาษาไทยยากมาก เพราะว่าภาษาไทยไม่ใข่ภาษาแม่ของผม

ดังนั้นผมรู้สึกว่ายากจริงๆ แต่การออกเสียงจนถึงไวยากรณ์ของภาษาไทย

คนญี่ปุ่นส่วนใหญ่บอกว่าการออกเสียงภาษาไทยยากสํมหรับชาวญี่ปุ่น

ภาษาญี่ปุ่นมีสระ๕ตัวเท้านั้น ส่วนภาษาไทยมีสระ๒๘ตัว

มีพยัญชนะ ๔๔ ตัว เลิกใช้ไปแล้ว ๒ ตัว เหลือ ๔๒ ตัว วรรนยุกต์ ๔ รูป ๕ เสียง

สําหรับคนญี่ปุ่น สระ “เ ”กับ สระ “แ ” ฟังยาก สระ “โ ”กับ สระ “ อ ” หรือ สระ“ูอู”กับ สระ “อือ ”ก็ ฟังยากเหมือนกัน

นอกจากการออกเสียงแล้วยังมีสิ่งที่ยากอีกด้วย เช่น คําศัพที่มีความหมายเหมือนกันแต่วิธีใช้ต่างกันก็มีเยอะด้วย

เช่น กิน ทาน รับประทาน ฉัน

ผมถามเพื่อนคนไทยเกี่ยวกับภาษาไทยบ่อย ๆ เช่น ทําให้ เลย เพราะฉะนั้น ดังนั้น ก็เลย วิธีใช้ต่างกันอย่างไง

เพื่อนคนไทยตอบว่า แล้วแต่ประโยค การตอบนี้ไม่ผิดจริง ๆ แต่ผมไม่เข้าใจเลย

ยิ่งถามก็ยิ่งสับสนมากขึ้น

เมื่อเริ่มทํางานในเมืองไทย ผมไม่ค่อยมีเวลาเรียนภาษาไทย ทําให้ช่วงนี้เวลาผมพูดภาษาไทย คนไทยบอกบ่อย ๆว่า “ไม่รู้เรื่อง”

แล้วก็เวลาเขียนภาษาไทยตัวอักษรผิดบ่อย ๆ ตอนนี้ผมเขียนบทความ “มุมมองของเทซึ ” ในเวบไซต์ของผมด้วย

หลังจากผมเขียนบทความด้วยตัวเองเสร็จแล้ว เพื่อนคนไทยช่วยแก้ไขบางประโยคให้ถูกต้อง

ถ้าไม่ได้ตรวจหรือแก้ไขก่อน ผู้อ่อนคงจะไม่รู้เรื่องแน่ ๆ

ผมคิดว่าเวลาเขียน “ มุมมองของเทซึ ” ผมได้มีโอกาสเรียนภาษาไทยไปในตัวด้วย

ความจริงผมอยากอยู่เมืองไทยนาน ๆ

ดังนั้นผมต้องการมีความรู้ภาษาไทยอย่างลึกมากกว่านี้

ถ้าเขียนบทความ“ มุมมองของเทซึ ” ต่อ ผมก็เชื่อว่าภาษาไทยของผมคงจะเก่งขึ้น และจะทําให้ชีวิตในเมืองไทยสบายขึ้นด้วย

๖ กันยายน ๒๕๔๖

เทซึ